COLUMN

COLUMNS ABOUT MOTHERHOOD, LIFE AND MORE.. 

We keken elkaar aan en knepen even in elkaars handen, want wie had ooit gedacht dat we er één oktober nog zo bij zouden zitten en mogen genieten op het strand in Puglia. Ik vind het bijzonder & fijn dat arjen en ik zo naar elkaar toe zijn gegroeid, we zijn al maanden dag en nacht samen en ik zou niet meer anders willen. Nooit gedacht dat ik zo'n saai burgerlijk vrouwtje zou zijn, als je kijkt hoe ik vroeger als vrije vogel leefde.
Ik groeide grotendeels op in Almere, ik ging alleen maar om met mensen van de straat en ik had een vriendje die nogal bekend was vanwege zijn goeie business als drugsdealer.  
Dat veranderde mij van een naïef meisje tot een slimme en sterke vrouw. Niet het brood van je bord laten eten en altijd goed nadenken en luisteren naar je onderbuik gevoel. Ik ging veel uit, door de heftige scheiding van mijn ouders en het gemis van een warm gezellig familie nest zocht ik het bij oudere vriendjes en vluchtte ik weg door veel uit te gaan waar ik ook oprecht onwijs gelukkig van werd. Ik gebruikte nooit drugs maar ik hield wel van een cocktail. Ik danste het liefst op de maandag "partyonmonday" bij de supperclub van voeg in de avond tot vroeg in de ochtend. Toen ik wat ouder was werd ik verliefd op een Surinaamse jongen, een kickbokser die de warmte van de Surinaamse cultuur aan mij leerde kennen en wat erin resulteerde dat ik mijn wens was om ooit een groot gezin te krijgen. 
En daar zit ik dan, met mijn drie kinderen op een van de mooiste stranden in Puglia, (voor waar precies kan je even mijn hotspots in Puglia bekijken).
Een droom die is uitgekomen.  

We hebben een shitload aan ervaringen opgedaan de afgelopen maanden en hoe verder we de “herfst” ingaan hoe echter dat begint te voelen. Fijn en mooi, want ik hou ontzettend van veranderingen, je groeit erdoor. Het geeft je kracht om door te gaan. 

Laat je echter niet verleiden hoor door de ideale plaatjes want waar je ook ter wereld bent, als gezin van vijf met drie kleine kinderen loop je overal tegen dezelfde hobbels aan. Het voelt alleen een stuk zachter aan allemaal als je omgeving fijn is, je gelukkig bent op de plek waar je bent en je je veilig voelt in een warme en zachte omgeving. Want ook hier is opvoeden soms een uitdaging, stapelt de was zich met de dag op, is er altijd wel één van de drie kinderen die je bezig houd en ben je blij als je een keer alleen op de wc kunt zitten. Maar ook dat hoort bij het familie leven en deze intense jaren zijn ook de mooiste. 

Meestal rond oktober kwam ik al in een dip terecht, zo’n onderbuikgevoel dat je eigenlijk al enorm tegen de winter zit aan te hikken, maar ergens ook wel weer geniet van het knusse samen zijn. Maar ook weer weg wilt want oh die kou en snakt naar een warme cultuur en een omgeving die zo mooi is dat je er maar niet aan kunt wennen. 

Toen we besloten te emigreren was de grootste reden toch wel om geen koude en ellendige winters meer door te hoeven maken, die gure natte kou en teveel binnen zitten deed ons geen goed. 

Fleuri zei afgelopen week nog dat ze nog nooit zo gelukkig is geweest, we praten zo open met haar over alle veranderingen en luisteren zo goed naar hoe ze zich voelt en wat het allemaal met haar doet. Ze is zo ontzettend wijs en ook brunello’tje geeft al zo sterk zijn willetje aan. Het buiten zijn doet ze ontzettend goed, ze zijn veranderd in ieder opzicht. Fleuri was heel erg ongelukkig in Nederland met name vanwege haar school en de mensen, de harde snelle cultuur was niet goed voor haar. Kinderen worden hier écht als engeltjes behandeld en iedereen is lief voor kinderen. Ze is een heel lief zacht en gevoelig meisje, vanaf dag één heb ik me hard gemaakt voor haar wensen en als een leeuwin haar geprobeerd te beschermen en hier heb ik niet het gevoel dat ik moet strijden voor haar, want ze bloeit op als een waanzinnig mooie vrije ziel. Ze wordt hier overladen met liefde en zorg van zoveel lieve mensen. 
ze voelt zich eindelijk gehoord en gezien. 
brunello eist dat zelf wel op met zijn lieve blonde koppie en pittige karakter en Barolo? Die lacht alleen maar, de hele dag door. Onze dolce. 

Onze vrienden hier voelen als familie aan, zoals we het zelf nog nooit hebben gevoeld maar zoals we het ons wenste te zijn. We eten wekelijks met ze en Stefano nu eigenaar van een van de beste pizzeria’s hier, was vroeger hoofd bij de politie in Napels, dan begrijp je wel met wie je te maken hebt dus dat hij ons zo goed helpt met alles en zo wilt beschermen is echt een cadeautje. 

Deze maand word ik alweer eenendertig jaar en Brunello niet veel later drie jaar. Best bijzonder dat we dit jaar allebei een drie aantikken, en dat we hier onze verjaardag mogen vieren. Ik zat al te kijken waar we dit keer wakker worden op mijn verjaardag want tot nu toe heb ik altijd een samenwerking gehad met een vijf sterren hotel, maar dat ik deze maand mijn verjaardag in Italië mag vieren is al een cadeautje op zich. Dat we hier wonen, dat we ons leven hier opbouwen het is het allemaal waard geweest. Iedere traan, iedere zweet druppel iedere hobbel die we hebben moeten beklimmen. Niet alleen fysiek maar emotioneel ga je door zo ontzettend veel heen, zoveel fases en ontdekkingen bracht het met zich mee, iets wat ik totaal niet had verwacht of wat we niet hebben zien aankomen. De koop van de woning die we eigenlijk voor ogen hadden is niet doorgegaan, wat wel wat verwarring met zich meebrengt maar we zetten door en vertrouwen erop dat het zich wel zal gaan vormen. 

Je weet niet wat de beste keus is, je weet nooit wat het juiste is om te doen behalve heel goed naar je gevoel luisteren en vertrouwen op elkaar als gezin. 

Vooral durven loslaten, durven groeien, de zin hebben om weer opnieuw te beginnen brengt veel moois met zich mee en het vraagt tegelijkertijd enorm veel energie van ons. We hebben in Monopoli gewoond, in cisternino en nu weer in Martina Franca en overal hebben we fijne contacten gemaakt en mooie vriendschappen gesloten. Op iedere plek doe je je best er het beste van te maken, je wilt je niet teveel verbinden want dat maakt het vertrek ook weer lastiger, maar toch op iedere plek ontdek je wel weer iets nieuws en ontmoet je weer nieuwe mensen. 

Wat we nu al hebben opgebouwd neemt niemand ons meer af. De ervaring de liefde het plezier hebben we al gevoeld en dat geeft ons vertrouwen. 

Het is oktober en nog liggen we op het strand, eten we gezellig tot laat in de avond tussen alle Italianen met onze liefste Lacarbonara famiglia, helpt Brunello nog dagelijks mee in de keuken in het lekkerste Italiaanse restaurant in de buurt en spreekt Fleuri al aardig een aantal zinnen Italiaans. Ik wil ook weer beginnen met vloggen al weet ik af en toe niet waar ik überhaupt voor iets de tijd moet vinden omdat de leeftijden 6, 2, en 8 maanden best pittig is. Maar voor geen goud zou ik het willen inruilen, ook al heb ik soms het gevoel dat ik er als een zombie bij loop als de nacht weer een dikke party was met de kinderen en we soms zwaar slaap tekort komen. 

Vanwege papieren die vanuit Nederland deze kant op moeten komen is er ook nog geen bruiloft geweest, waarschijnlijk volgend jaar mei als we ook echt gesetteld zijn. 

En dan willen we ook echt een mooi plekje gaan verhuren en andere heel erg blij gaan maken met een fijn verblijf. 

Bacio Bien 🧡

Al was het onze droom, ookal waren we er al weken mee bezig, op het laatste moment besloten we om het niet te doen.

Vrijdag 23/09          23:11

Ons droomhuis

Al weken waren we ermee bezig, dat ene huis met een enorm stuk grond eromheen. We konden de kinderen al zien spelen, motorcrossen, paardrijden terwijl wij zouden ploeteren in de tuin. Het was een droomhuis, exact zoals je in bladen ziet staan, zo'n huis waarvan je gewoon alleen kunt dromen. Het mooiste Italiaanse ontwerp met ronde bogen als poorten en een waanzinnig uitzicht waar je U tegen zegt. De ligging was fantastisch rustig en buitengewoon mooi en maar twintig minuten van zee vandaan. Fleuri en Brunello konden binnen tien minuten op school zijn kortom het was een droom waar we al weken ons best voor deden om waar te maken. 

Toen we dichterbij die droom kwamen en drie droom bijna realiteit zou worden begon het bij mij te kriebelen. 
Dat heb ik vaker gehad, ergens volledig mijn zinnen op zetten en dan er op het laatste moment van afzien of onrustig worden en over alles beginnen te twijfelen. 

En nu?

De eerste twee weken zei ik niks tegen Arjen over mijn onderbuik gevoel, ik wilde zijn enthousiasme niet verpesten voor mijn onzekerheid. Ik wilde hem niet in twijfelen brengen aangezien hij er al in gedachte woonde en niet konden wachten om aan het huis te bouwen. 
Iedere dag kwam hij met mooie plaatjes en voorbeelden over hoe hij er een geweldige woonkamer van kon maken en hoe hij de keuken kon pimpen tot een mega keuken met een mooi kook-eiland erbij. Maar die onzekerheid werd groter bij mij, mijn onderbuik gevoel riep me maar en ik kon niet begrijpen waarom ik voelde wat ik voelde en waarom er weer die twijfel was. Ik drukte het weg, het zal wel komen omdat alles nieuw is of omdat ik gewoon niet weet hoe ons leven eruit zal gaan zien of misschien gewoon omdat ik het spannend vind dacht ik nog maar het gevoel werd sterker. 
Toen ik een avond met Mietze door Martina Franca liep voelde ik de knoop in mijn maag weer roepen, mijn onderbuik gevoel is altijd heel sterk en ik heb mezelf geleerd daar vele malen in mijn leven op te vertrouwen. Het heeft me van veel narigheid beschermd en gewaarschuwd waar nodig. Na een ronde wandelen liep ik terug naar ons huis en dacht hardop ; nee dit is het niet, ookal is dit te mooi om waar te zijn dit is het niet." Waarom wist ik ook niet en wat nu ? 
Met een schuldgevoel en een brok in mijn keel besloot ik het toch aan Arjen te vertellen, gewoon open mijn gevoel te uiten hopende dat het zijn blijheid niet zou verpletten. 

Samen staan we sterk

Ik denk dat onze relatie zo sterk is omdat we allebei altijd open en eerlijk zijn naar elkaar, ook op de harde momenten waarbij het een hoop ellende zou besparen als we dat even niet zouden zijn, maar communicatie in een relatie is echt alles. 
Eenmaal alles op tafel te hebben gegooid keek Arjen op en dacht goed na. Als jij dat voelt dan kijken we toch gewoon verder schat? Zei hij lief. 
Maar vindt je het dan niet erg? Je bent er al weken mee bezig hoe je alles gaat bouwen ik wil het niet verpesten voor je! Nee zei Arjen, ik wil gewoon bouwen maar dat kan toch ook ergens anders?" Natuurlijk laten we echt wel een droom plaatje liggen maar alles bij elkaar opgeteld en alles te hebben berekend en uitgesproken was het duidelijk dat we Martina Franca en Locorotondo niet zagen als dé plek waar we ons permanent ( voor nu ) willen gaan vestigen met als aanleiding dat we geen goed gevoel hadden over de scholen hier en toch gaan kijken naar een Montessori of Internationale school. 
We gaan volgende week naar een andere stad om daar twee scholen te bezoeken, want dat is voor ons toch het aller belangrijkste en als die scholen bevallen dan gaan we weer opnieuw naar huizen kijken. 

De vrijheid dat keuzes maken heet 

Het is absoluut een enorme luxe positie waar wij ons in bevinden om te mogen kiezen, te mogen beslissen waar we willen wonen. We zeiden al voordat we Nederland verlieten; eerst voelen, dan pas beslissen. En dat doen we nu ook echt met heel ons hart. 
Het is natuurlijk ook vermoeiend, want je stelt je mentaal ergens op in en als dat plan zich wijzigt dan voel je je daar wel geëmotioneerd door. Er gaat weer van alles door je heen want is dit dan wel de juiste beslissing en wat is nu het beste voor de kinderen? Maar het beste is dat ze zien dat je flexibel blijft in het leven,en dat je samen sterk staat wat je ook doormaakt wat je ook besluit te doen in je leven. We zijn echt een team met elkaar en ook met de kinderen hebben we het uitgebreid gehad over dat we van koers willen wijzigen. Hun reactie is het aller belangrijkste voor ons ze hadden er zin in en vonden het goed zolang ze maar een huis kregen waarbij ze wel konden paardrijden en motorcrossen. Ok, daar gaan we naar opzoek. 
Volgende week maken we dus weer een nieuwe stap, deze week was bijkomen van het ziek zijn, moest Brunello vooral herstellen na zijn verschrikkelijke val en proberen we vooral in huis even van alles in orde te krijgen. 

Het leven loopt zoals het loopt, zwem met de stroming mee en zie waar het je brengt. Vertrouwen, dat hebben we en ik zie uit naar weer een nieuwe move te maken en hopelijk een huis te zien volgende week waar we een heel fijn plekje van kunnen en wellicht al kunnen gaan wonen voor 2023.  

Bacio Bien 💋

Toen Brunello viel leek het alsof mijn hart bevroor en mijn lijf verstijfde, de ergste angst die je als moeder kunt voelen is wanneer er iets ergs met je kind gebeurd. 

16-09-2022            21:00

Ciao Tutti,

Brunello de chef

Ik kookte vanavond samen met Brunello zijn lievelings pasta : Pasta broccoli saus, met kip. Hem weer te zien koken deed me zo goed. Hij straalt als hij in de pan roert en eten klaar maakt voor zowel zichzelf als voor andere. Dat hij weer als een chef in de keuken staat is een goed teken, ik had niet gedacht dat hij twee dagen na het ongeluk weer zo sterk zou zijn. 
Mijn kindjes zijn mijn alles, ik leef voor ze ik hou van ze ik denk voel en besta voor mijn kinderen. De afgelopen maanden zijn we iedere dag iedere minuut samen geweest en dat schept een sterke band. Alles verliep altijd goed en zonder zorgen tot twee dagen geleden. 
Ik heb de afgelopen achtenveertig uur alleen maar gewaakt en voor mijn ventje gezorgd. Ik heb niets anders gedaan dan bij Brunello gelegen, zijn temperatuur gemeten, zijn zwellingen gekoeld met ijs, hem naar de toilet getild en af en toe wat eten gegeven, samen met Arjen deden we er alles aan om hem alle liefde van de wereld te geven en de geborgenheid die hij op dat moment zo hard nodig had. Zo'n klein lief kwetsbaar mannetje zo te zien lijden, dat was ondragelijk om mee te maken. Ook voor Fleuri waren het twee zware dagen. 

Een ongeluk zit in een klein hoekje 

Brunello is stoer en nergens bang voor. Hij is nooit dom bezig maar zoekt wel degelijk grenzen op. Als je niet bang bent loop je denk ik sneller tegen gevaar aan, want je voelt niet aan dat het mis kan gaan of het houdt je in ieder geval niet tegen. 
Brunello wil altijd iedereen vermaken, je aan het lachen maken, hij is vrolijk en wild. Brunello en ik hebben vanaf dag één al een hele bijzondere en ontzettend sterke band met elkaar. Als twee magneten die elkaar aantrekken en versterken. 
twee dagen geleden ging het mis, Brunello was Barolo aan het vermaken en haalde iets grappigs uit ik hoorde Barolo nog hard lachen. Ik was zelf de was aan het ophangen en hoorde in een keer een bonk, zo'n bonk die door merg en been gaat, zo'n bonk waarvan je van een afstand al voelt dat het mis is, zo'n bonk waar je hart van naar je keel schiet en je lijf even van bevriest. Mijn lijf verstijfde en mijn hart stond even stil, ik voelde en wist aan alles dat het mis was. 
Terwijl ik alles uit mijn handen liet vallen en met twee sprongen de trap af rende hoorde ik aan de gil van Brunello dat het menens was. Zo'n gil van extreme pijn, ondraaglijke pijn, uit zo'n klein lijfje dat is niet om aan te horen zo erg. Het liefst krijs ik op zo'n moment heel hard mee, maar het tegenovergestelde doe ik. 
Ik schiet in de reddings houding en hou me extreem rustig, scherp en analyserend focus ik me op mijn kind. Hij viel van hoog met zijn gezicht recht op de harde Italiaanse stenen vloer, Arjen hield hem al vast voordat ik beneden was om hem te pakken. Het bloed stroomde uit zijn neus en alles begon direct op te zwellen, zonder na te denken telde ik zijn tanden, controleerde ik in een paar seconde zijn gezicht en zijn wonden. Uit automatisme pakte ik een doek, hield hem strak vast en rende met hem in mijn armen naar de dokter toe. 

Maria'Angela de arts in nood 

Ze heeft een liefde voor Brunello vanaf dag één dat we in Martina Franca In Puglia zijn komen wonen, de lieve arts Maria'Angela. Een mooi zachte slanke tengere vrouw met donker haar en bruine ogen. 
ze is heel zachtaardig en lief naar de kinderen toe en noemt Brunello haar grote liefde. Hoe zij hem omhelst dat hebben zelfs mijn ouders nog nooit gedaan. 
Ik wist dat ik meteen bij haar terecht kon dus haaste ik mij naar haar toe. Ze was bezig en we moesten wachten, haar collega trooste Brunello maar was niet bepaald hulpvaardig. Maria'Angela kwam uiteindelijk uit haar werkkamer en bekeek Brunello van top tot teen terwijl hij nog vreselijk overstuur tegen mij aandrukte voelde ze of zijn neus nog goed zat, bekeek zijn tanden en tandvlees want dat was helemaal kapot gescheurd aan de voorkant, ze bracht meteen ijs om de zwelling tegen te gaan. 
het leek erop dat zijn neusje niet gebroken was, maar door de zwelling was dat niet goed te zien. 
Hij heeft non stop gehuild, het schijnt dat je neus een van de gevoeligste delen is van je lichaam dus die pijn die hij op dat moment voelde moet ondragelijk zijn geweest. Hij raakte in shock en viel telkens tussen het huilen door in slaap. Wat ik herkende van de bevalling van Brunello waarbij ik bij teveel pijn ook af en toe weg viel. Maar we moesten hem wakker houden om te zien of hij niet warrig werd.  
Mijn lichaam trilde van binnen en ik voelde enorme hartkloppingen, ik was zo vreselijk bang om Brunello te verliezen op dat moment. 
De ergste angst die je als moeder kan voelen is wanneer er iets ergs met je kind gebeurd. 

Herstel 

Na achtenveertig uur stond hij weer te koken, voor ons een teken dat het dus weer beter met hem gaat. Hij kreeg hoge koorts net als zijn broertje. Brunello lag twee dagen in mijn armen en aan de andere kant Barolo voor borstvoeding. De automatische piloot stond aan, pas nu naar twee dagen kan ik erom huilen en voel ik hoe verschrikkelijk die val van Brunello was. Die angst die schrik was ook bij ons als ouders zo immens diep, je vergeet even compleet jezelf en je focus ligt alleen maar op je kindje.  
Hij zal volgende week gecontroleerd worden door een arts om te kijken of er geen blijvende schade te zien is. Het is een wonder dat het niet "erger" is afgelopen, maar goed alles is relatief. Hij zal de komende weken rustig aan moeten doen, we houden zijn herstel goed in de gaten maar gelukkig is hij een ontzettend sterk mannetje en altijd zo dapper. Op het moment dat ik de gebeurtenis deelde op Instagram kreeg ik meer dan duizend bericht van volgers die ons sterke en liefde toewenste, echt hartverwarmend om te lezen en we zijn iedereen heel erg dankbaar die zo met ons hebben meegeleefd. 
Ik wil deze week nog homeopathische pilletjes kopen tegen het trauma want zo'n val moet een enorme impact hebben op een kind van twee. 
wat zijn we geschrokken maar wat een geluk dat alles uiteindelijk goed is verlopen. 

Tanti Baci Bien 

@jacobienschumacher 

"Denk maar niet dat scholen hier beter zijn, ze mogen hier niet eens naar buiten."

11-09-2022.   22:30

Nog even wennen

Laat ik beginnen met: scuzaaaa, voor degene die uitkeken afgelopen vrijdag naar een nieuwe column. Ik moet nog even wennen aan het feit dat ik nu zelf de columns samenstel en publiceer. 
Enfin, ik ben er weer. Wat een week hebben we achter de rug.
Er gebeurd veel op het moment, zoveel privé als zakelijk gebied zitten we in een fase waarin er ontzettend veel beslissingen gemaakt moeten worden en dat vergt emotioneel best wel wat van ons. 
Natuurlijk vergeten we echt niet dat ons leven hier een cadeautje is, dat we zo kunnen genieten van zo'n mooi land, zo'n fijne cultuur en zo goed als iedere dag een strak blauwe lucht en zon. 
we leven momenteel nog een vrij en onbevangen leven,  gaan er veel op uit met de kinderen zoals naar Brindisi afgelopen week. 
We voelen dat we nog teveel moeten ontdekken, teveel willen zien voordat we ons permanent vestigen. 
Ik sta al een poosje ingeschreven maar ik wacht nog steeds op mijn code fiscale pas. Ik heb inmiddels ook al een nieuwe Italiaanse bankrekening maar ook die pas heeft mijn adres nog niet bereikt, ok va bene geduld is een schone zaak. 

De hulp van onze vrienden

zonder de hulp van onze Italiaanse vrienden waren we bij lange na niet zover gekomen als dat we nu zijn, Adalisa Marco en de lacarbonara familie hebben ons echt in ontzettend veel ondersteunt, en nog doen ze heel erg veel voor ons. Dingen die wij echt niet snappen en nooit zelf zouden hebben uitgevogeld.  
Je hebt zoveel uit te zoeken, zoveel te regelen, we hebben te maken met totaal andere regels hier in Puglia dan in Nederland en dat is echt wennen. 
Inmiddels spreek ik een aardig woordje Italiaans, maar nog lange na niet het vloeiende Italiaans zoals ik zou willen spreken. De zoektocht naar een goeie school voor de kinderen vinden we lastig, helemaal omdat ze waar wij nu wonen geen expats kennen.

Vrijeschool kind

Je hebt in Ostuni veel Nederlandse kinderen wonen en dus ook veel Nederlandse kinderen die daar naar school gaan, maar in dit deel waar wij wonen ongeveer vierentwintig kilometer van Ostuni vandaan dus echt helemaal niet. Ik ben zelf een vrijeschool kind en ik voel me het allerfijnste bij dat type onderwijs, echter zit de enige montessori, het soort onderwijs waar wij ons prettig bij voelen, in Lecce een uur van ons vandaan. 
vandaag zijn de scholen weer begonnen hier en we hebben ze vooralsnog niet ingeschreven omdat we deze week in gesprek gaan met een aantal scholen hier. 
Tot nu toe waren alle scholen gesloten en was het maar lastig om contact te leggen met een school in de buurt. Inmiddels hebben we via via weer contact met scholen en we hopen daar deze week een betere uitkomst over te krijgen. 
Een Nederlandse vrouw uit Fasano, een half uur van ons vandaan, stuurde mij een berichtje via Instagram na aanleiding van mijn vraag waar een eventuele goeie vrije school te vinden is hier : "Nou hier zijn de scholen alles behalve dat onwijs, kinderen mogen hier vaak niet eens buitenspelen, helemaal op de basisscholen." 
Het is zo onsympathiek om zoiets tegen iemand te zeggen waarvan je weet dat diegene aan het kijken is naar scholen en vaak ook helemaal niet waar. Het is zo typisch Hollands om die negativiteit bij iemand naar binnen te gooien, die trouwens enkel een ervaring van hun zelf is of het misgunnen van jouw plezier. Geen Italiaan zal zich op die manier naar je uitlaten of je vooraf al een rot gevoel geven over iets. Hier zijn ze in alles behulpzaam en léven ze juist voor het plezier van het kind. Kinderen gaan hier tot één uur naar school daarna naar huis om heerlijk te lunchen en van hun dag te genieten. Hier in zuid Italië denken ze graag met je mee en geven ze juist heel goed advies. Via onze lieve vrienden hier hebben we drie scholen gevonden waar we deze week mee in gesprek gaan, ik ben heel erg benieuwd wat daar uit zal komen of dat we misschien besluiten toch naar Lecce te verhuizen. 

we will see.... 

Bacio Bien 

Ciao Tutti!

Vandaag ging ik samen met mijn lieve bijzondere dochter voor het eerst in die vier maanden dat we hier wonen naar de film. Fleuri zeurde al weken lang dat ze naar de minions film wilde gaan want ze zag daar vaker reclames op tv van voorbij komen. Als moeder van drie kinderen heb ik altijd wel één van de drie zoet te houden, en is er altijd wel iets te doen dus veel één op één tijd met mijn oudste dochter heb ik niet. Zij is degene die het meest begrijpt en dus ook het meeste moet wachten, en dat maakt haar niets uit maar ook zij verdiend alle aandacht die er is. Dat vind ik moeilijk in het ouderschap om die aandacht goed te verdelen, want dat gaat automatisch sneller naar de jongste toe, maar Fleuri houd zich goed en helpt ontzettend goed mee in alles. 
Dus daarom kocht ik gisteren als verassing twee kaartjes voor de minions film. De cinema zelf, een oude palazzo midden op het plein hier, is al een feestje an zich om naartoe te gaan. Echt nog ouderwets met rode stoeltjes, met een klein houdertje voor je drinken, en een lampje naast je stoel. 

Fleuri was dol enthousiast vandaag en hield de hele middag de film kaartjes goed bij zich. Toen ik Fleuri haar leeftijd had waren mijn ouders net gescheiden, mijn zus probeerde me zoveel mogelijk te beschermen tegen alle ellende die er speelde maar je krijgt er op die leeftijd helaas heel veel van mee. Mijn vader is een geboren narcist en heeft zich nooit kunnen inleven in een ander of in iedergeval zich druk kunnen maken om andermans verdriet. Hij besloot van de een op de andere dag te vertrekken. Hij meldde dat nog even bij het avond eten en stapte daarna zijn auto in om met zijn gepakte tas ons te verlaten. Ik weet nog goed hoe hysterisch ik was en achter de auto aan rende en gilde dat ik mee wilde. Mijn zus pakte mijn arm vast en nam me weer mee naar binnen. 
Hoe kon hij zo'n moment kiezen in het bijzijn van zijn dochters om zo bruut te vertrekken? Wetende wat een gigantisch verdriet je achterlaat en daarmee ook direct je gebroken gezin traumatiseert. Zelfs vijfentwintig jaar later voel ik die pijn nog van dat moment als meisje van vijf. 
Naar de film ging ik jaren later altijd met mijn vader, want ik deed er alles aan om momenten te vinden hem voor mezelf te hebben, afstandelijk dan wel maar toch momenten waarin we echt iets deelden met elkaar. 
Toen ik met Fleuri naar het plein liep om half zes om naar de film te gaan schoten er even een paar van die momenten door me heen, ik hield haar hand vast en bedankte haar dat ze zo gezellig met mij alleen naar de film wilde gaan. Ze kreeg een bak popcorn ik nam een espresso en we liepen daarna de zaal binnen. 
Ze zat er precies zo bij als ik vroeger, ik zag letterlijk mezelf zitten terwijl ik naar mijn dochter keek, ik kreeg een brok in mijn keel en genoot van iedere minuut gedurende die anderhalf uur in de cinema. 
Confronteren maar zo mooi om haar zo te zien, wetende dat zij zo gelukkig opgroeit en we alles doen wat binnen ons macht ligt om haar en haar broertjes gelukkig te maken, terwijl ik op de leeftijd van mijn dochter al zo getraumatiseerd was. Ze is echt een parel, ze heeft een oude ziel ze is ontzettend bijzonder en lief en dankzij haar zeven jaar geleden draag ik de naam ; MAMA en ik zal er álles aan doen om die rol zo goed mogelijk te vervullen met alle liefde en zorg die ik kan geven. 

Bacio Bien